Terracotta

Terracotta (Italiaans voor ‘gebakken aarde’) is ongeglazuurd aardewerk, vaak van roodbakkende klei. In de collectie westerse beeldhouwkunst zijn zo’n 80 van dit materiaal stukken vertegenwoordigd. Kunstenaars gebruikten terracotta voor bozzetti (‘schetsen’) en voorstudies van bronzen of marmeren beelden. Die methode hanteerde ook de 17de-eeuwse Artus Quellinus bij zijn opdracht voor het Amsterdamse stadhuis (nu koninklijk paleis). Het Rijksmuseum herbergt een unieke verzameling van deze voorstudies. Ook van Quellinus’ tijdgenoten Rombout Verhulst en Hendrick de Keyser en van de 18de-eeuwse Jan-Baptist Xavery bewaart het museum terracotta schetsen en voorstudies.

In terracotta ontstonden ook autonome beelden, met name in Italië tijdens de renaissance. Vaak zijn deze gepolychromeerd: in vele kleuren beschilderd. Het Rijksmuseum verzamelde diverse Italiaanse topstukken, waaronder de Maria als Mater Dolorosa, Maria met kind van de Meester van de Ondeugende Kinderen en Benedetto Buglioni’s geglazuurde Altaarstuk met Maria en heiligen, alle uit begin 16de eeuw. Uit de Nederlanden zijn de 17de-eeuwse volkse typen in terracotta van Pieter Xavery het vermelden waard.